Poepen op een boot

Poepen op een boot, baggeren op een schuit, schijten op een schip!

Waarschuwing: Deze blog is alleen geschikt voor mensen die:

a) Edwin en Kim goed kennen
b) Ten minste één avond met ze hebben doorgebracht en gesproken hebben over poep en plas
c) Een goed gevoel voor humor hebben!

Waarschuwing 2: Deze blog is geschreven zonder zout, dus moet dus met een extra korreltje (of onder het genot van een glas zeewater) gelezen worden.

Veel van mijn vrienden weten dat wanneer je met Edwin naar de bioscoop gaat, dat dit best gezellig is, maarrrrrrr... (en de mensen die mij kennen voelen dit al aankomen!)

Edwin moet altijd plassen en of poepen tijdens de film en met name tijdens de stukken waar het heel spannend is/wordt. Dan komt hij naar zeer korte tijd terug (hoe doet die jongen dat toch in 3 minuten?) waarna hij vraagt: “Heb ik nog iets gemist?!?” Waarna mijn vrienden onder protest het gehele plot van de film moeten uitleggen.. SSSSTTTT roepen een paar mensen dan.. en lichtelijk verward maar vooral opgelucht kijk ik dan verder naar de film.

Nu was dit vroeger grappig enzo, en werd ik er vaak over uitgelachen, maar nu ik weet dat ik de ziekte van Crohn heb, ben ik officieel gehandicapt en mogen er geen grapjes meer over gemaakt worden a.u.b. Je lacht toch ook niet om een blinde die de clou van de film steeds mist omdat hij blind is!!??!?! Of wel soms?!?!?! (Emiel, Stefan, Niek, Rosanneke, Benjamin, Dirk, Alex, Stefan etc.)

Nu ik weet dat ik dit heb, vallen er een heleboel dingen op zijn plaats, ik was vroeger nooit goed in verstoppertje omdat ik, zodra het spannend werd, moest plassen/poepen. Had ik net een goed verstopplekje waar ze me nooit zouden kunnen vinden, moest ik mezelf opgeven omdat ik naar de WC moest.

Nu ik er over nadenk heb ik best veel mooie momenten gemist omdat ik op het potje zat: penalty series, films, finish van de Tour de France, de gehele Jaws filmserie, 4 traktaties in groep 5 maar vooral zwemlessen!!!

Want elke zwemles vond de kleine Edwin erg spannend, daarnaast kan ik helemaal niet goed zwemmen en drink ik over het algemeen per baantje 16 liter chloorwater of zeewater op, wat ook niet bevorderlijk is voor mijn darm flora en fauna. Met als resultaat dat ik voor tijdens en na elke zwemles gemiddeld 14 uur op de pot moest zitten. (Of de Giraffe onderschijt, maar dit is een ander verhaal..)

Maar goed, je leert er mee leven en het zorgt over het algemeen (vaak achteraf) voor het nodige vermaak.

Ik hoor jullie nu denken, Edwin wat heeft dit in godsvredesnaam met poepen op een boot, baggeren op een schuit of schijten op een schip te maken.

Wel, Kim en ik zijn net terug van een tripje op de Waltzing Matilda, een 14 meter lange zeilboot die ons naar de prachtige Whitsundays Islands zou brengen. Onderweg zouden we stoppen voor een aantal snorkeltrips in het prachtige Great Barrier Reef en een ochtend op het prachtige witte strand van White Haven Beach.

Juist, een spannende tocht op een 14 meter boot met 11 anderen met 2 geplande zwem/snorkel tripjes, zwemmen dus, met een snorkel op je kop..

Alle ingrediënten die een normaal mens nodig heeft voor een onvergetelijke trip, maar ook alle ingrediënten die Edwin nodig heeft voor een onvergetelijke trip!

's Ochtend om 8:00 moesten werden we verwacht in de haven van Airlie Beach waar onze schippers Rob en Jess ons welkom heetten op hun prachtige schip. Tijdens de briefing werd ons ook uitgelegd hoe het toilet werkte. De regels voor de WC waren:

1) Het buisje is dun en het moet er doorheen gepompt worden met een elektische motor die een kabaal maakt, dus wel flink doortrekken, maar niet teveel in de pot doen.
2) Als je 's nachts moet dan moet je zachtjes doen
3) Als er iets met de wc is moet je de crew onmiddellijk op de hoogte brengen
4) Als je 's nachts Rob of Jess wakker maakt binden ze je vast aan één been en slepen ze je terug mee naar Airlie Beach.

Voor de gemiddelde reiziger zijn dit enorm normale en grappige regels, voor iemand met mijn track record zorgde dit al voor enige spanning en sensatie met alle gevolgen van dien ;-)

Maar, ik liet me niet uit het veld slaan en we gingen op weg naar onze eerste snorkelplek. Nadat ik (in slechts 4 pogingen) mijn wetsuit eindelijk aan had, gingen we naar een erg mooi eilandje met een prachtig rif met mooie gekleurde vissen en prachtig koraal.

Na een paar foto's met mijn onderwater camera te hebben genomen, nam ik al dit natuurschoon (alsmede 43 liter zeewater) in me op! Een super ervaring..

Weer aan boord was het tijd voor mijn eerste bezoek aan het scheepstoilet..

Nu ben ik 1.88 en het toilet was 3 bij 3 mm.. Nu ben ik wel gewend om opgevouwen te zitten door al onze Cambodjaanse reiservaringen, echter dit was toch wel een nieuwe ervaring voor mij. Vooral omdat schepen nogal de neiging hebben om te deinen, danwel scheef te hangen of in de meeste gevallen scheef te hangen en te deinen...

Nu was de daad op zichzelf goed door te komen, echter het vegen achteraf was een uitdaging. Maar ik ben met vlag en wimpel geslaagd. Maar dan komt toch altijd het moment van spanning en reist de vraag op: Krijgen we dit weg? Of niet? Doettietofdoettiehetniet?!?

Het zweet parelt langs mijn voorhoofd (niet alleen van de spanning maar ook omdat ik mijzelf net in 49 aerobics posities heb moeten manoeuvreren voor het eerder beschreven veeg-verhaal) terwijl ik op het knopje druk.. BRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRHHHHHGGGGGNNNNN!!! Daar ging ie... Pfieuw... dat ging maar net goed! Au-Revoir, poo-de-loo!

Terug aan dek had ik ondertussen alle introducties gemist (maar dat ben ik wel gewend) en vraag aan Kim of ik nog iets gemist hebt. Omdat Kim niet zo gemeen is als mijn vrienden lacht ze me niet uit en neemt ze mijn beperking serieus en stelt me op de hoogte van alle zaken die ik gemist hebt. Waaronder 4 schildpadden en een dolfijn!

Anyway na een paar uur zeilen kwamen we aan bij ons tweede rif, waar ik wederom al het natuurschoon en dit keer slechts 16 liter zout zeewater tot mij nam.

Terug aan boord voeren we verder naar onze eindbestemming voor de nacht. We lieten ons anker zakken in een baai, zodat het na het opkomen van het water rustig vertoeven zou zijn. NOT!!!

Na 19:00 bleef the Boat Rocken als Elvis en Jerry Lee Lewis op een '50's revival party, mensen kinderen lief...

Aan boord hebben we heerlijk gegeten en na een paar pilsjes was het tijd om naar bed te gaan.
Nu is het woord bed in deze een beetje overdreven, je kan onze bedden het beste vergelijken met een Ikea schappenkast, het lag best prima, maar je moet niet opeens wakker worden en rechtop schieten, want dan stoot je gegarandeerd uw kop. (Dit is mij slechts 2x overkomen, want alleen een ezel stoot zijn kop 3 maal aan dezelfde schappenkast.

Gedurende de nacht bleef de boot deinen op de golven, en na 2 uur trok ik de conclusie dat een waterbed niets voor mij was. We lagen niet als enige op deze kamer, we deelden onze cabine met een Zwitsers stel dat ook niet erg blij werd van deze ervaring.

Maar goed, jullie raden het al, een maaltijd, 46 liter zout zeewater, een paar pilsjes en een deinend bed kan maar 1 ding betekenen. Edwin moest midden in de nacht naar de WC.

Lichtelijk (slaap)dronken opende ik de eerste deur naar de hal. Terwijl ik al heen en weer schuddend mijn weg door het smalle halletje probeerde te vinden stootte ik 3 maal mij kop tegen de deurpost (EZEL!).

Voorzichtig probeerde ik de deur weer achter mij dicht te doen. Jammer genoeg lukte dat niet goed en BAM! Met een knal sloeg deze deur weer net zo makkelijk open. Ik weet niet precies wat 'Verdamte Kuchepan' betekent, maar ik denk dat de Zwitsers hierdoor (samen met de rest van het schip excl. Kim die overal doorheen slaapt) wakker zijn geworden.

Na poging twee was ik eindelijk op de gang waarna ik mij het toilet in vouwde. Met mijn linkerknie in mijn rechter neusgat kreeg ik het voor elkaar en dankzij het zeewater en het lekkere eten moest ik uitkijken dat ik zelf niet verdronk!

Terwijl ik aan het afronden was, kon ik door het raampje kijken en zag het eiland op de achtergrond. Dit veegmoment zal ik niet snel zal vergeten, en staat zeker in mijn top 10 van veegmomenten. (Hoezo? Hebben jullie daar geen lijstje van dan?)

Maar goed, iedereen slaapt op de boot en ik moest nog iets doen. Doortrekken... wederom parelde het zweet van mijn voorhoofd... Ik drukte op de knop.. BRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRHHHHNNNGG!!! en gelukkig alles was weg en niets leek kapot te zijn.. Ik kon weer terug naar bed... PLOEP!

Ploep?!?!? Wat was dat.. Jullie raden het al, een dwarsligger..

BRRRRRRRRRRRRRRRRRRRHHHHHNNNNGGGG!! Poging 2.. PLOEP....

Oh nee! Ik zou toch niet Kapitein Rob midden in de nacht moeten wakker maken met de mededeling dat ik mijn drolletje niet helemaal doorgespoeld krijg??!?!

Lichtelijk misselijk van de spanning en sensatie (en het schip dat door de aanwakkerende wind mij van de ene naar de andere kant van het 3 bij 3 mm toilet slingerde) drukte ik nog één keer. (op het knopje hè, hoewel ik van deze spanning bijna weer moest)

Gelukkig deze Nelson was een goner (niet te verwarren met de echte Nelson) en ik kon mijzelf weer rustig terug naar mijn Ikea ladekast begeven.

De volgende ochtend en 16 liter instant koffie later gingen we naar White Haven Beach een prachtig koraal strand met blauwe luchten en witte stranden, maar toen we onze hoofden (incl. wallen) uit de kajuit hieven zagen we dat het had gestormd en dat het een bijzonder mooie grijze lucht was, met een grijze oceaan. Toch gingen we op pad, want de natuur is ook mooi als het geen mooi weer is, en na een korte wandeling in de vroege ochtend kwamen we aan op het strand.

Gelukkig begon het al weer op te klaren en hadden we een prachtige ochtend op het strand. Waar ik lekker heb kunnen zwemmen en 15 liter heerlijk helder licht-blauw zeewater heb kunnen nuttigen.

Op de terugweg hebben we lekker gezeild en zagen de mensen wat walvissen in de verte, dolfijnen en een paar schildpadden. (Helaas zat ik al deze momenten op de wc, maar daar ben ik aan gewend!)

Terug op het vaste land zijn we met de groep nog wat wezen drinken en eten. Terug in het hostel hebben we nog snel even gedouched. Onder de douche leek het af en toe nog alsof ik een schip zat en leek de hele wereld te deinen. Maar dat kon ook de VB (Victoria Bitter) zijn.

Kortom een reuze avontuur om nooit te vergeten! En als je naar de foto's kijkt komen we er helemaal niet bescheten van af en hebben we twee super dagen op het water gehad.