Een druk nieuw leven!

Het is alweer een maand geleden dat we onze laatste blog hebben geschreven. Schandalig! Maar de tijd lijkt hier echt voorbij te vliegen. Afgelopen maand hebben we veel meegemaakt en gedaan dus hoog tijd om het thuisfront weer een up-date te geven.

Op 9, 10 en 11 november was het waterfestival hier in Cambodja, het waterfestival wordt gevierd om het einde van het regenseizoen aan te geven (eindelijk) en het feit dat de Tonlé Sap tijdelijk de andere kant opstroomt vanwege de grote hoeveelheden water, wat cruciaal is voor de rijstbouw. Normaal gesproken is het Waterfestival samen met het Khmer Nieuwjaar het grootste feest van Cambodja, met bootraces, stalletjes, kraampjes, markten, lekker eten enz. enz. Echter dit jaar vanwege de overstromingen en de vele doden heeft minister-president Hun Sen besloten om de bootraces niet door te laten gaan en het geld hiervoor aan de bevolking te geven die getroffen waren door de overstromingen.

Dit betekende voor ons dat wij niet meer mee konden racen met een VSO boot, erg jammer maar toch begrijpelijk gezien de omstandigheden. En wellicht dat we volgend jaar wel weer mee kunnen doen.

Maar zonder bootrace hadden we wel 3 vrije dagen! Dus wij snel op www.weekendjeweg.kh gekeken en een paar dagen naar de zee geboekt. Destination: Koh Rong een eiland voor de kust van Cambodja, witte stranden, blauwe zee en verse krab. Het Cambodjaanse Domburg zullen we maar zeggen.

Omdat wij natuurlijk niet de enige ‘Barang’ (buitenlanders) in Cambodja waren die op dit idee waren gekomen viel het nog niet mee om iets te vinden, maar na lang zoeken hebben we een klein resort gevonden wat door Khmer mensen gerund werd. Na één nacht in een luxe resort in Sihanoukville te hebben geslapen werden we door een tuk-tuk opgehaald om met de boot naar het eiland te gaan.

Nu klinkt dit als overbodige informatie maar deze tuk-tuk rit ontaarde in een reuze-avontuur! Bij de tuk-tuk aangekomen zat hij tot het randje vol met reddingvesten en andere boodschappen voor het eiland, daarnaast zat er ook een agressieve tempel aap in. Na deze heilige aap te hebben weggejaagd en ons tussen de reddingsvesten te hebben gewurmd reden we opgetogen weg.

(Nu had dit, achteraf gezien als een teken van de heilige aap gezien kunnen worden. Dus wanneer U op welk moment dan ook een voertuig in wilt stappen die vol gepropt zit met veiligheidsartikelen zoals reddingsvesten,helmen, air-bags enz. en een heilig figuur je er angstvallig en op agressieve wijze probeert uit te houden zoals een heilige aap, Sinterklaas, de Paus een monnik enz. denk dan aan deze blog en neem dit teken aan voor wat het is en neem een ander voertuig!)
Maar goed! Wij onderweg in de tuk-tuk, waarna we in volle vaart in de richting van wegwerkzaamheden reden, waardoor er tegenliggers op onze weghelft reden. Onze tuk-tuk deed bergafwaarts een poging tot remmen maar het mocht niet baten. De tuk-tuk schaarde en wij vlogen over de kop. Voordat we het wisten lagen we tussen de reddingsvesten. Gelukkig had Kim niets, maar Edwin had een dodelijke wond op zijn elleboog (zie foto). Zoals het echte Cambodjanen betaamd deden we net alsof er niets aan de hand was en probeerden we alles weer in de tuk tuk te hijsen (incl. Kim die nog op de grond tussen de reddingsvesten lag) voordat de politie kwam en we nog verder in de ‘paniehaa’(problemen) kwamen. De politie hier is nu niet echt de burgers beste vriend en grijpt elke aangelegenheid aan om burgers geld af te troggelen en een omgeslagen tuk-tuk moet je niet helpen maar op de bon slingeren, natuurlijk. (Bedenk dat je een aanrijding hebt gehad in Nederland, je zit vast in je auto en de brandweer komt om je uit de auto te knippen met een hydrolische schaar. Op dit moment zit je niet te wachten op de woorden: “Jaaaaahaaaa, mevrouwtje dat gaat u geld kosten..”) Toch is dit in Cambodja heel normaal, sterker nog, er wordt niet eens bij gesproken soms word er gewoon 5000 of 10000 riel naar de agent gegooid en doorgereden. Je beste vriend de corruptie.. euh.. politie zullen we maar zeggen.

Na deze wilde tuk-tuk rit kwamen we aan bij de haven waar we na een 2 uur durende boottocht aankwamen op een rustig wit strand met bungalows, een restaurantje en lekker luie stoelen waar we de komende 3 dagen lekker konden uitrusten.
Na 3 dagen zwemmen, zonnen, lezen en lekker eten was het weer tijd om terug te gaan naar de werkelijkheid. Terug naar Sen Monorom om weer aan het werk te gaan.

Op het werk is het rowoll-nah! (erg druk) Ik heb nu na 8 maanden (werd tijd zou je zeggen) een duidelijk beeld wat er van mij verwacht wordt en ga regelmatig langs bij scholen voor het verzorgen van verschillende activiteiten en trainingen. Zo maak ik op de scholen met de docenten regelmatig nieuwe posters, platen en andere ‘teaching-recources’ zoals oefenklokken, oefenlandkaarten voor de leerlingen enz. enz. Een hoop knip-, plak- en kleurwerk maar erg leuk, vooral ook omdat ik deze activiteiten kan doen zonder mijn vertaler Torn die maar 2 ½ dag voor me kan werken.
Afgelopen maand heb ik in samenwerking met een andere organisatie, New Humanity, hier in Mondolkiri verschillende ‘library’ trainingen gegeven. New Humanity heeft eigenlijk een hele andere aanpak dan VSO. Waar VSO weinig middelen en goederen aan de scholen geeft maar kijkt welke dingen er in de omgeving beschikbaar zijn en docenten leert om deze middelen voor onderwijs in te zetten, geeft New Humanity een hoop spullen om het les geven en het leven voor de mensen hier te verbeteren.
Het is grappig om te zien dat zo’n organisatie precies de tegenovergestelde problemen heeft als het gaat om werk dan ik. Ik denk wel eens wanneer we een landkaart moeten overtrekken of een poging doen om een haan te tekenen om het jaar van de haan uit te beelden: ‘Hmmm… dit zou veel mooier en makkelijker zijn met een kopieerapparaat..’ Waar New Humanity zich afvraagt: ‘Wij geven de docenten boeken, bibliotheken en extra salaris als ze hun werk goed doen en nog zien we weinig verbetering.’
Tijd voor een oer-Hollands polder model zou je zeggen. Waar ik wel de training kan verzorgen maar niet altijd de middelen heb om dit op veel scholen te doen en New Humanity wel de middelen heeft maar niet de mensen heeft om een training te verzorgen, besloten we om samen te werken.
Op 4 verschillende scholen hebben we 6 ‘librarians’ een training gegeven over het managen van een bibliotheek. Tijdens de training (die vooral praktische activiteiten had) hebben we alle boeken een kleurencode gegeven om het niveau van het boek aan te geven en een nummer. Daarnaast hebben we de ‘librarians’ geleerd hoe het leensysteem van een bibliotheek werkt, een poster met de regels gemaakt enz. enz. Daarna heeft New-Humanity alle ‘librarians’ een kist gegeven met alle materialen die nodig zijn om deze activiteiten ook te kunnen uitvoeren. Kortom een succesvolle samenwerking.

Naast de ‘library’ training hadden we ook een ‘TTM-exchange visit’ op het programma staan. Elke laatste donderdag van de maand komen de docenten van elk district samen om problemen te bespreken en van elkaar te leren. Dit programma is ongeveer 4 of 5 jaar geleden door UNICEF ingevoerd. Toen UNICEF dit programma invoerde hebben ze ook een voorbeeld agenda bijgevoegd om de docenten een idee te geven waar ze het bij deze vergaderingen over kunnen hebben. Helaas durven veel volgzame Cambodjaanse docenten deze agenda niet los te laten en worden elk jaar de zelfde activiteiten gedaan. Dit leidt tot verveling waardoor dit (in mijn ogen goede initiatief) een langzame dood dreigt te sterven in het district waar ik werk.
Vandaar dat we deze docenten uitgenodigd hebben om te komen kijken bij de vergadering van een ander district zodat er op deze manier van elkaar geleerd kan worden. Na de vergadering in de ochtend zijn alle docenten van het district waar ik werk bij elkaar gekomen om te zien waarom de ‘TTM-meeting’ in hun district niet goed werkt en wat VSO kan doen om ze een zetje in de juiste richting te geven. Het plan van aanpak is in middels in gang gezet en we hebben de eerste ‘TTM-meeting’ in het district alweer gehad. Hopelijk kunnen we dit goede begin volhouden! Na de vergadering had ik nog wat budget over om de scholen verder te helpen waardoor ik een extra aantal geplastificeerde landkaarten, posters en verf voor nieuwe schoolborden kon kopen. Ik hoop echt dat ik in de komende weken kleine veranderingen in de scholen zal zien, met vers geverfde schoolborden, een (iets) fijnere leeromgeving en dat we elke maand een klein stapje richting beter onderwijs kunnen zetten.
Deze drukke maand werd afgesloten met een andere ‘exchange visit’. Dit keer ging ik met 31 deelnemers op bezoek bij twee scholen in Kampong Cham (een andere provincie). Deze ‘studytour’ heb ik samen georganiseerd met twee andere provincies waar VSO werkt, Kratie en Ratanakiri. Erg leuk om op deze manier met andere volunteers samen te werken. Hoewel een ‘studytour’ in Cambodja organiseren ongeveer hetzelfde ‘stress-level’ heeft als een werkweek met de Frater van Gemertschool in je eentje runnen! Maar gelukkig is het allemaal goed gekomen. Los van een aanrijding met een waterbuffel! (Don’t worry, blikschade en een geschrokken buffel!)
We hadden twee soorten deelnemers voor deze reis. Schooldirecteuren en ‘Girlcounsilors’. De schooldirecteuren gingen op een school kijken wat een goed voorbeeld had van een actieve leerlingenraad en de ‘Girlcounsilors’ gingen op bezoek bij een andere school om te leren over wat een ‘Girlcounsilor’ kan betekenen om de uitval van vele meisjes op scholen tegen te gaan.
Naast kijken werd er natuurlijk ook geleerd, een organisatie die in Kampong Cham werkt; KAPE, verzorgde een erg praktische training om de deelnemers op weg te helpen. Na de training heeft elke deelnemende school een ‘plan van aanpak’ ontwikkeld en daarbij aangegeven in hoeverre VSO kan helpen om deze plannen uit te voeren.
Hier zal ik dus de komende maand(en) erg druk mee zijn! Om een lang verhaal kort te maken we zijn hier erg druk bezig en ons ‘nieuwe’ leven in Cambodja begint zowaar te wennen. Over ‘nieuw’ leven gesproken. Het mooiste van deze drukke maand zouden we nog bijna vergeten. Op 20-11-2011 zijn Kim en ik weer oom en tante geworden van Pim! Erg raar om een op-lange-afstand oom en tante te zijn, maar ook dit hoort bij ons drukke, nieuwe leven!
In de volgende blog zal tante Kim weer wat vertellen over haar avonturen bij de olifanten!