A stroll down memory lane..
Door: Edwin
Blijf op de hoogte en volg Edwin en Kim
25 Februari 2013 | Cambodja, Phnom-Penh
2 maart 2011 om 19:30, Schiphol, na een lange voorbereiding begon dan eindelijk ons grote VSO avontuur. Ik weet nog goed hoe raar ik me toen voelde. Het was donker toen het vliegtuig de startbaan op reed en ik door mijn tranen de regen op het raampje zag druppelen. Dag Nederland, dag vrienden, dag familie. Op weg naar het grote onbekende: Cambodja!
Ongelofelijk dat ik nu, 2 jaar later, zittend aan onze eettafel, in ons houten huisje in Sen Monorom, Mondolkiri, Cambodja, in mijn onderbroekje en Cambodjaanse krama (traditionele lendedoek) denk: “Wat een mietje zeg!” “Wat een aansteller, die Edwin van toen!”
Conclusie van deze gedachtegang is, dat we in de afgelopen 2 jaar ontzettend veel geleerd, gedaan en meegemaakt hebben.
Af en toe zou ik wel eens terug in de tijd willen en met mezelf een gesprek aangaan: “Hé jankert,” zou ik dan zeggen “weet je wel dat je over een jaar of 2 best een aardig mondje Khmer spreekt, je ratten de nek om draait nog voordat je je eerste bakje koffie hebt gedronken en dat je vlees van deze markt eet alsof het niks is.” (Ik zou mezelf dan een foto van mij op de markt in Sen Monorom laten zien, gewoon om effe te lachen!)
“Oh ja… “ zou ik dan zeggen “en je rijdt bijna elke dag 40 km op je Honda Dream over deze weg naar één van je scholen (terwijl ik mezelf nog een foto laat zien). Dit doe je trouwens in je eentje zonder vertaler om een Engelse lesobservatie te doen. Na deze les geef je de docent in het Khmer (een klein beetje) feedback en leg je dezelfde docent uit hoe zijn klas mee kan doen aan de jaarlijkse verhalen-schrijf-wedstrijd die je hebt georganiseerd, zodat je de beste verhalen voor de tweede keer kan bundelen in een Cambodjaans kinderboek!” “Oh ja!” zou ik dan nog toevoegen “Dit jaar doen er nog vier andere provincies mee en kunnen er in totaal meer dan 1800 kinderen in Cambodja een verhaal inzenden.”
Ik weet niet of de Edwin van 2 jaar geleden dit zou geloven. Sterker nog, ik geloof het zelf niet helemaal als ik het zo terug lees. Toch is het zo, en waar 2 jaar geleden de 26 maanden weg met VSO ontzettend veel en een lange tijd leek te zijn, kijken we er nu op terug en begrijpen we niet goed hoe het zo snel heeft kunnen gaan.
Nu ik dit schrijf komen er allerlei herinneringen terug van de afgelopen 2 jaar. Van de eerste ontmoeting met Pisit (VSO Volunteer coordinator) op het vliegveld van Phnom Penh, het was voor mij niet helemaal duidelijk dat hij voor VSO werkte en ik dacht dat hij een taxi chauffeur was.
Daarna reden we met de truck naar het (inmiddels oude) VSO kantoor waar we de rest van onze groep leerden kennen. Waarvan de eersten inmiddels alweer terug naar huis of elders in de wereld zijn afgereisd.
De één na de andere herinnering schiet me te binnen, hoe Kim en ik voorzichtig Phnom Penh verkenden en het liefste bij het (nu in onze ogen veel te dure) Anis Restaurant aten, want dat was zo lekker goedkoop.
Hoe moeilijk het was om in het Engels te communiceren, en hoe moeilijk het nu is om deze blog niet in het Engels te schrijven.
Hoe ik kokhalzend de eerste keer over O’Russey markt liep, terwijl ik daar vandaag de dag druk onderhandelend van alles en nog wat koop. Van slippers, broeken en hemden tot peper en zoutstelletjes als kado voor een Khmer trouwerij.
De In Country Training (ICT) over de Cambodjaanse cultuur, gewoontes, problematiek enz. enz. en hoe nieuw alles voor ons was en hoe ik nu deze presentatie zelf verzorg voor nieuwe volunteers die naar Cambodja komen.
Hoe Kim en ik de eerste 3 weken van onze taaltraining alleen nasi of bami aten… Omdat dit de enige twee gerechten waren die we in het Khmer konden bestellen.
Hoe ik voor het eerst de stoute schoenen aantrok en “Ma hope Kmai” vroeg (Khmer eten) en een boullion met een vissenkop kreeg voorgeschoteld.
De eerste keer naar de kapper in Kampong Cham (voor $1,-) met alle gevolgen van dien.
Onze eerste ontmoeting met de landlord, de docenten, Torn mijn vertaler, mijn collega’s op de POE, Jeltje, Paul, Daniel, Jack, Brigitte, Jemma, Mariam, Trixie, Diyon, Norm, Zerax, Shakey, de olifanten van het project en ga zo maar door, alle geweldige mensen en dieren die we hier hebben ontmoet en leren kennen.
Hoe ik de eerste keer flink ziek was, en dat de (wat viezige) tegels van het Burley Guesthouse (in Phnom Penh) zo lekker koel voelden tegen mijn voorhoofd..
De eerste teleurstelling van getrainde docenten die naar een andere school of klas worden overgeplaatst.
Het moment waar ik er achter kwam dat ik me geen 3 dubbele hernia hoefde te tillen aan de waterton, maar dat ze die gratis en voor niks kwamen bezorgen.
Onze families die op bezoek kwamen en die we “ons” Cambodja hebben mogen laten zien.
Het gevoel dat ik heb/had elke keer als ik één van de schoolbibliotheken bezoek die mede dankzij alle steun van het thuisfront elke dag de kinderen mooie verhalen brengt.
Onze reizen en tripjes door het hele land, van het relaxen aan de zee tot het klimmen en klauteren op de tempels, van de springende dolfijnen in de Mekong, tot de rustig grazende olifanten in Kim’s jungle.
Al deze herinneringen, ervaringen hebben geleid tot deze (gebrekkig) Khmer sprekende Edwin, die in zijn krama aan de eettafel deze blog schrijft.
Eigenlijk zijn we nog niet klaar om naar terug huis te gaan (eerlijk gezegd hebben we ook geen huis maar een zeecontainer met onze spulletjes, weer een herinnering die me even te binnenschoot). Kim en ik willen nog meer ervaren, zien en ontmoeten hier in ons Kampuchea (Cambodja).
Vandaar dat we, toen VSO en het Provinciaal Departement van Onderwijs dat vroegen, nog een jaartje hebben bijgetekend. Ik zal binnenkort stoppen als Effective Teaching and Learning adviser en vanaf begin maart als Management adviser beginnen. Op hetzelfde kantoor en met dezelfde collega’s hier in Mondolkiri. Ik zal gaan proberen om de mensen te trainen in het planmatig werken, het (beter) plannen van onderwijsbudgetten, het begeleiden van trainingen en activiteiten voor verbetering van het onderwijs in de provincie.
VSO zal samen met de EU, UNICEF en de Zweedse overheid werken aan het CDPF (Capacity Development Partnership Fund) zie dit artikel voor meer informatie: http://thesoutheastasiaweekly.com/?p=3501
Zoals in artikel te lezen is zal ik o.a. proberen de DTMT’s (District Training and Monitoring Teams) te ondersteunen in hun bezoeken aan de scholen en helpen bij het ontwikkelen van realistische ontwikkelingsplannen op provinciaal, district en uiteindelijk ook op schoolniveau.
Erg spannend en onbekend allemaal, ook best wel eng om mee te werken aan zo’n groot project. Ik zal ook weer een heleboel nieuwe dingen moeten leren en met nieuwe mensen werken… Nu ik er zo over nadenk hier achter mijn computertje in mijn krama, weet ik niet of dit wel zo’n goed idee is. Ik voel bijna wat tranen komen…
…maar huilen dat doe ik niet.
Want ik weet dat de Edwin van volgend jaar dan zou zeggen: “Hè mietje! Stel je niet zo aan..” (en hij laat me dan waarschijnlijk een aantal ranzige en gevaarlijke foto’s van het komende jaar zien!)
Ongelofelijk dat ik nu, 2 jaar later, zittend aan onze eettafel, in ons houten huisje in Sen Monorom, Mondolkiri, Cambodja, in mijn onderbroekje en Cambodjaanse krama (traditionele lendedoek) denk: “Wat een mietje zeg!” “Wat een aansteller, die Edwin van toen!”
Conclusie van deze gedachtegang is, dat we in de afgelopen 2 jaar ontzettend veel geleerd, gedaan en meegemaakt hebben.
Af en toe zou ik wel eens terug in de tijd willen en met mezelf een gesprek aangaan: “Hé jankert,” zou ik dan zeggen “weet je wel dat je over een jaar of 2 best een aardig mondje Khmer spreekt, je ratten de nek om draait nog voordat je je eerste bakje koffie hebt gedronken en dat je vlees van deze markt eet alsof het niks is.” (Ik zou mezelf dan een foto van mij op de markt in Sen Monorom laten zien, gewoon om effe te lachen!)
“Oh ja… “ zou ik dan zeggen “en je rijdt bijna elke dag 40 km op je Honda Dream over deze weg naar één van je scholen (terwijl ik mezelf nog een foto laat zien). Dit doe je trouwens in je eentje zonder vertaler om een Engelse lesobservatie te doen. Na deze les geef je de docent in het Khmer (een klein beetje) feedback en leg je dezelfde docent uit hoe zijn klas mee kan doen aan de jaarlijkse verhalen-schrijf-wedstrijd die je hebt georganiseerd, zodat je de beste verhalen voor de tweede keer kan bundelen in een Cambodjaans kinderboek!” “Oh ja!” zou ik dan nog toevoegen “Dit jaar doen er nog vier andere provincies mee en kunnen er in totaal meer dan 1800 kinderen in Cambodja een verhaal inzenden.”
Ik weet niet of de Edwin van 2 jaar geleden dit zou geloven. Sterker nog, ik geloof het zelf niet helemaal als ik het zo terug lees. Toch is het zo, en waar 2 jaar geleden de 26 maanden weg met VSO ontzettend veel en een lange tijd leek te zijn, kijken we er nu op terug en begrijpen we niet goed hoe het zo snel heeft kunnen gaan.
Nu ik dit schrijf komen er allerlei herinneringen terug van de afgelopen 2 jaar. Van de eerste ontmoeting met Pisit (VSO Volunteer coordinator) op het vliegveld van Phnom Penh, het was voor mij niet helemaal duidelijk dat hij voor VSO werkte en ik dacht dat hij een taxi chauffeur was.
Daarna reden we met de truck naar het (inmiddels oude) VSO kantoor waar we de rest van onze groep leerden kennen. Waarvan de eersten inmiddels alweer terug naar huis of elders in de wereld zijn afgereisd.
De één na de andere herinnering schiet me te binnen, hoe Kim en ik voorzichtig Phnom Penh verkenden en het liefste bij het (nu in onze ogen veel te dure) Anis Restaurant aten, want dat was zo lekker goedkoop.
Hoe moeilijk het was om in het Engels te communiceren, en hoe moeilijk het nu is om deze blog niet in het Engels te schrijven.
Hoe ik kokhalzend de eerste keer over O’Russey markt liep, terwijl ik daar vandaag de dag druk onderhandelend van alles en nog wat koop. Van slippers, broeken en hemden tot peper en zoutstelletjes als kado voor een Khmer trouwerij.
De In Country Training (ICT) over de Cambodjaanse cultuur, gewoontes, problematiek enz. enz. en hoe nieuw alles voor ons was en hoe ik nu deze presentatie zelf verzorg voor nieuwe volunteers die naar Cambodja komen.
Hoe Kim en ik de eerste 3 weken van onze taaltraining alleen nasi of bami aten… Omdat dit de enige twee gerechten waren die we in het Khmer konden bestellen.
Hoe ik voor het eerst de stoute schoenen aantrok en “Ma hope Kmai” vroeg (Khmer eten) en een boullion met een vissenkop kreeg voorgeschoteld.
De eerste keer naar de kapper in Kampong Cham (voor $1,-) met alle gevolgen van dien.
Onze eerste ontmoeting met de landlord, de docenten, Torn mijn vertaler, mijn collega’s op de POE, Jeltje, Paul, Daniel, Jack, Brigitte, Jemma, Mariam, Trixie, Diyon, Norm, Zerax, Shakey, de olifanten van het project en ga zo maar door, alle geweldige mensen en dieren die we hier hebben ontmoet en leren kennen.
Hoe ik de eerste keer flink ziek was, en dat de (wat viezige) tegels van het Burley Guesthouse (in Phnom Penh) zo lekker koel voelden tegen mijn voorhoofd..
De eerste teleurstelling van getrainde docenten die naar een andere school of klas worden overgeplaatst.
Het moment waar ik er achter kwam dat ik me geen 3 dubbele hernia hoefde te tillen aan de waterton, maar dat ze die gratis en voor niks kwamen bezorgen.
Onze families die op bezoek kwamen en die we “ons” Cambodja hebben mogen laten zien.
Het gevoel dat ik heb/had elke keer als ik één van de schoolbibliotheken bezoek die mede dankzij alle steun van het thuisfront elke dag de kinderen mooie verhalen brengt.
Onze reizen en tripjes door het hele land, van het relaxen aan de zee tot het klimmen en klauteren op de tempels, van de springende dolfijnen in de Mekong, tot de rustig grazende olifanten in Kim’s jungle.
Al deze herinneringen, ervaringen hebben geleid tot deze (gebrekkig) Khmer sprekende Edwin, die in zijn krama aan de eettafel deze blog schrijft.
Eigenlijk zijn we nog niet klaar om naar terug huis te gaan (eerlijk gezegd hebben we ook geen huis maar een zeecontainer met onze spulletjes, weer een herinnering die me even te binnenschoot). Kim en ik willen nog meer ervaren, zien en ontmoeten hier in ons Kampuchea (Cambodja).
Vandaar dat we, toen VSO en het Provinciaal Departement van Onderwijs dat vroegen, nog een jaartje hebben bijgetekend. Ik zal binnenkort stoppen als Effective Teaching and Learning adviser en vanaf begin maart als Management adviser beginnen. Op hetzelfde kantoor en met dezelfde collega’s hier in Mondolkiri. Ik zal gaan proberen om de mensen te trainen in het planmatig werken, het (beter) plannen van onderwijsbudgetten, het begeleiden van trainingen en activiteiten voor verbetering van het onderwijs in de provincie.
VSO zal samen met de EU, UNICEF en de Zweedse overheid werken aan het CDPF (Capacity Development Partnership Fund) zie dit artikel voor meer informatie: http://thesoutheastasiaweekly.com/?p=3501
Zoals in artikel te lezen is zal ik o.a. proberen de DTMT’s (District Training and Monitoring Teams) te ondersteunen in hun bezoeken aan de scholen en helpen bij het ontwikkelen van realistische ontwikkelingsplannen op provinciaal, district en uiteindelijk ook op schoolniveau.
Erg spannend en onbekend allemaal, ook best wel eng om mee te werken aan zo’n groot project. Ik zal ook weer een heleboel nieuwe dingen moeten leren en met nieuwe mensen werken… Nu ik er zo over nadenk hier achter mijn computertje in mijn krama, weet ik niet of dit wel zo’n goed idee is. Ik voel bijna wat tranen komen…
…maar huilen dat doe ik niet.
Want ik weet dat de Edwin van volgend jaar dan zou zeggen: “Hè mietje! Stel je niet zo aan..” (en hij laat me dan waarschijnlijk een aantal ranzige en gevaarlijke foto’s van het komende jaar zien!)
-
25 Februari 2013 - 14:17
René Van De Wiel:
Kim en Edwin,
Aan de ene kant verrassend, anderzijds een weloverwogen en wijs besluit. Als jullie zo'n goed gevoel hierbij hebben, moet je gewoon je hart volgen. Het gevoel en emotie (waar ook tranen bij horen) zijn toch meer bepalend dat de ratio. En heb je toch tranen, hier hoef je hier maar door het raam te kijken en de hemel huilt mee, en dan zo ijzig koud dat het sneeuw is geworden.
Veel succes en geniet er nog een jaar van
René -
25 Februari 2013 - 14:19
Henriette:
he Edwin,
waarom verbaast me dit niet ? de afgelopen twee jaar heb ik genoten van jullie blog en vol bewondering steeds weer mee gelezen wat jullie daar allemaal voor elkaar krijgen. Toen je in augustus je twijfels uitsprak hier in het vertrouwde Tilburg, leek het me al stug dat je weer in het gewone leven zou stappen...
Ik kan voor me zelf de trip dowm memory lane ook maken, maar dan met een andere uitkomst en toch sta ook ik nu op een punt waarvan ik dacht dat ik het nooit zou maken.
Oo wat ga ik je nog langer missen, maar wat ben ik ook super trots op jullie en met jou weet ik dat huilen best wel mag, maar trots terugkijken ook XX
Henriette -
25 Februari 2013 - 14:20
TAco:
Top Edwin!
Cambodja en VSO boffen dat jullie nog een jaartje bijtekenen.
Heel veel succes komend jaar !
grt
Taco -
25 Februari 2013 - 14:45
Lucre:
hoi edwin en kim,
wow, ik heb met verbazing bovenstaand verhaal gelezen. wat ontzettend leuk voor jullie dat jullie nog een jaar blijven. en wat ontzettend jammer voor ons, dat je komend schooljaar nog niet terug bent (haha). echt leuk om zo in een notendop jouw ervaringen en twijfels te lezen. echt megastoer dat jullie langer blijven. ik wens jullie heel veel plezier en succes en ik blijf genieten van de verhalen die jullie schrijven.
groetjes, lucre -
25 Februari 2013 - 14:57
Ria:
Hoi Kim en Edwin,
Weer een mooi verhaal om te lezen. Ik ben heel erg opgegroeid met de idealen uit de sixties en denk als ik dit lees: super dat er nog jonge mensen zijn met zoveel idealen (om de wereld een beetje mooier en rechtvaardiger te maken!)
Het verbaast me niet dat jullie willen blijven na alle verhalen die jullie schreven!
Heel veel succes en geluk voor de tijd die komen gaat.
groetjes, Ria -
25 Februari 2013 - 21:00
Brenda:
Briljant geschreven !
Lang leve onze schitterde wereld en alle ontdekkingen die het komend jaar in t verschiet liggen ! Heel veel plezier -
25 Februari 2013 - 21:39
Maud Lapien:
Ik kan alleen maar zeggen super en al moet je na het tekenen toch nog janken van wat heb ik nu gedaan maakt niets uit. Edwin en Kim fijn voor jullie en wat kunnen jullie trots zijn op jullie keuzes.
Vol bewondering zeg ik, zo knap wat jullie doen. -
26 Februari 2013 - 02:00
Leandra En André Van Dam-Lok:
Geweldig verhaal en precies zoals ik je heb leren kennen. VSO Nederland kan trots zijn op je, je krijgt geweldige dingen voor elkaar én ze moeten jullie promoten als het stel met de beste match. Waar krijg je nou ook nog eens de kans om voor olifanten te zorgen in zo'n geweldig gebied? Ga zo door en Mondulkiri zal weer op verschillende punten goed vooruitgaan. Geniet!!! -
26 Februari 2013 - 07:27
Nelleke:
Hoi Kim en Edwin,
Zooooooooooooooo vreselijk herkenbaar, maar dan zonder de tranen aan het begin en de ratten in het midden......;-) Gelukkig hebben we alleen muizen in Phnom Penh - heel stuk makkelijker te doden ;-( Inderdaad geen verrassing dat jullie nog even blijven - jullie hebben gewoon te veel plezier daar in het prachtige Mondulkiri! En gelijk dat je hebt! Verandering van project zal ook leuk zijn en weer veel kennis toevoegen die je overal kunt gebruiken (ja, zelfs in Tilburg). Heel veel plezier het komende jaar!
PS: ik heb stroopwafels nu ook geintroduceerd op kantoor en ze vinden het allemaal heerlijk! Goede tip die ik eens uit een van jullie verhalen heb onthouden ;-)
PSS: ik blijf ook nog een jaartje: heb bijgetekend voor een regionaal HR project voor Oxfam Engeland en werk ook nog steeds voor Oxfam Australia maar dan gericht op kantoor in Laos. Ik ga dus veel reizen dit jaar en wordt ook bijzonder spannend!
Hoop jullie nog eens tegen te komen in PP - hint hint hint ;-) -
26 Februari 2013 - 22:57
Ben En Marion:
Hallo Kim en Edwin,
een hele mooie en stoere beslissing van jullie om er nog een jaar aan vast te plakken. Ongetwijfeld voor jullie maar ook voor alle mensen die jullie pad daar kruisen een voorrecht om mee te maken.
door jullie inzet profiteren een hoop kinderen die het heel wat minder hebben dan hier! Ook zij hebben recht op kansen om er een beter leven van te kunnen maken.
verder: op het moment, dat jullie terug komen in Nederland, zorgen we voor een Certificaat Maatschappelijke Stage van de FVG. Jullie beiden hebben daar dan recht op: jullie hebben dan ruimschoots aan 30 uur stage voldaan (ik moet dit overigens nog wel even kortsluiten met René, Ilona en Maartje, de werkgroep).
Het gaat jullie goed daar en veel groeten van ons!!
Moeten we weer een jaar op dat terug-kom-feestje wachten........:))
Ben en Marion -
27 Februari 2013 - 10:08
Taniya:
Superleuk verhaal om te lezen zeg! Het werken bij VSO moet inderdaad wel heel verrijkend zijn... :-)
Vraag me wel af hoe je dit allemaal zo kunt? Je werkzaamheden zijn toch anders dan wij op onze geschiedenisopleiding geleerd hebben ;-)
Veel plezier daar nog een jaar in Cambodja! :-) -
27 Februari 2013 - 10:34
Mathilde:
Mooie blog weer en ontzettend leuk dat jullie een jaar bijtekenen.... Je ziet, alweer twee jaar in Cambodia, wat gaat de tijd bizar snel.......... dat jaartje extra houden we hier in Holland ook nog wel uit zonder jullie, snik, snik.........
dikke kus, Mathilde -
27 Februari 2013 - 10:57
Sandra:
Hoi Kim en Edwin,
jeetje wat mooi omschreven en wat kunnen jullie trots zijn op jezelf. En super dat jullie je hart volgen en doen waar je goed in bent en het mooiste vind om te doen! Petje af en hier verandert en toch niks! Dus ik zou zeggen blijf daar je hart volgen en geniet van alles wat je tegen komt!
Enne dan kan ik jullie komende zomer tijdens mijn huwelijksreis misschien toch opzoeken...
Ik kan niet wachten na al jullie mooie verhalen om het volgens mij fantatisch mooie land door te reizen en ook en steentje bij te dragen door de locals te ondersteunen.
EN wat gaat inderdaad de tijd toch snel!
Succes daar weer en geniet van jullie weloverwogen en door je hart ingegeven besluit!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
