Favorieten

Zo, ik geloof dat het weer eens tijd is voor een blog van mijn kant! Excuses dat het een tijdje heeft geduurd!
Zegt men niet altijd dat je geen favorieten mag hebben… geen favoriet kind als ouder en geen favoriete leerling als docent etc? Zoals de titel al suggereert, heb ik hier in Cambodja lekker wel favorieten; lokale mensen en dieren. En in deze blog wil ik ze graag aan jullie voorstellen!
Onderaan de pagina vinden jullie de foto’s en ik zal hier het één en ander over ze vertellen.

Voor de oplettende lezer die bijdehand wil zijn; natuurlijk is Edwin mijn allerfavorietste persoon (of misschien dier?) in Cambodja en de rest van de wereld. Laat daar vooral geen misverstand over bestaan ;-)

Laat ik bij de dieren beginnen. Natuurlijk vind ik alle olifanten op het project leuk en mooi, maar sommigen hebben toch een streepje voor. Mijn favoriet is Milot. Zij is nu al een jaar of 4 op het project en doet het hartstikke goed. Voordat ze bij ons kwam werkte ze als toeristenolifant en dat kan je aan haar lichaam duidelijk zien; ze heeft een slechte rug, veel littekens van abcessen en wonden en ze is blind aan één oog, omdat iemand het een geweldig idee vond om haar regelmatig flink tegen de zijkant van haar hoofd te slaan. Met als resultaat dat ze blind is geworden. Ondanks het zware leven dat ze heeft gehad, is ze een ontzettende vriendelijke olifant, die meestal geniet van een beetje menselijke aandacht. Omdat ze zo erg mishandeld is, is ze een einzelgänger geworden. Ze is niet a-sociaal, maar soms wordt de drukte van andere olifanten haar een beetje te veel. De afgelopen maanden hebben we haar weg van de groep gehouden, maar sinds deze week zit ze weer bij een klein groepje olifanten dat ze al goed kende. Ze houdt ontzettend van badderen en is een expert in het gooien van modder! Eerst maakt ze met haar slurf een pasta van modder tot deze precies goed is en dan spuit ze dat over haar hele lichaam. Geweldig wild olifantengedrag dat niet al onze olifanten laten zien, dus we zijn erg blij dat Milot dat wel doet.

Dan is er nog een olifant die hoog op mijn lijstje staat: Buffy. Jack heeft haar zo genoemd omdat ze Buffy, the banana slayer is! Buffy houdt ontzetten van eten en is onze dikste olifant. Ik vind haar zo leuk, omdat ze heel grappig en speels is, ondanks haar hoge leeftijd van ongeveer 66 jaar! Het is heel leuk om van een afstandje te bekijken hoe ze met andere olifanten omgaat. Ze is namelijk heel sociaal, maar laat dit op een nogal irritante manier zien. Ze duwt graag andere olifanten uit de weg (volgens mij weet ze niet hoe dik ze is…). Het is vooral grappig als we alle olifanten een stapel in stukken gehakte bananenbomen geven. Ze krijgen allemaal hun eigen stapel. Buffy eet haar stapel heeeeel snel op en loopt dan heel sneaky naar andere olifanten en begint hun bananenbomen ook op te eten. Als één van de andere olifanten daar niet van gediend is en haar wegstuurt, loopt ze heel omzichtig naar een andere olifant. Ze blijft net zo lang proberen, totdat ze het eten van een ander gestolen heeft; erg leuk om naar te kijken! Ook in het water is ze erg speels. Ze vindt het vooral leuk om met Easy te slurfworstelen. Een spel dat over dominantie gaat en soms wat wild is, maar soms ook heel voorzichtig en lief gaat.

Jullie hebben op Facebook vast al wel eens een foto van Zerax voorbij zien komen. Ook een favoriet in de dierencategorie. Zerax is de Duitse Dog van Jack. Hij is heel erg lief, weet niet hoe groot hij eigenlijk is en wil dus het liefst bij je op schoot kruipen en knuffelen. Ook is hij erg verdrietig als Jack wel eens een paar dagen weg gaat. Soms logeert hij dan bij ons, maar is hij is het gelukkigst bij zijn allerbeste vriend, Jack!
Zerax komt oorspronkelijk uit Frankrijk en was van een Fransman die in Cambodja voor een anti-mensenhandel organisatie werkte. Deze man deed zijn werk iets te goed en heeft helaas de verkeerde mensen boos gemaakt en is het land uitgezet… Maar Zerax, toen nog een pup, kon hij niet meenemen. Hij kwam eerst bij een dierenarts in Phnom Penh terecht en vervolgens bij een vriend van een vriend van Jack. Deze man wilde graag voor Zerax zorgen, maar had al meer dieren en de pup begon toch wel erg groot te worden! Dus hij belde Jack met de vraag of hij niet een Duitse Dog in die grote jungle van hem wilde hebben. Jack zei natuurlijk meteen ja en sindsdien, bijna 2 jaar geleden, woont Zerax in Mondulkiri.
We verdenken Zerax ervan niet de meest intelligente hond te zijn, maar gelukkig maakt hij dat allemaal goed met zn lieve karakter. Hij mag alleen niet mee naar de olifanten omdat hij niet snapt dat zij niet met hem willen spelen… hij is al een keer geschopt en één olifant had haar been al opgetild om eens flink op die irritante hond te gaan staan!

Nu dan toch maar over op de mensen ;-)

Elke olifant op het project heeft een mahout, dus als ik met toeristen de jungle in ga om naar de olifanten te gaan, breng ik ook tijd met de mahouts door. Het zijn allemaal mannen, die hun werk goed doen, maar ook hier zijn er natuurlijk favorieten.

Norm is denk ik mijn favoriete mahout. Hij is een jaar of 19; zijn leeftijd is niet helemaal duidelijk zoals bij veel mensen hier. Niet alle baby’s worden geregistreerd en vervolgens houdt niemand bij hoe oud iemand is. Norm werkt al zo’n 5 jaar voor het project. Op een dag kwam zichzelf aanbieden, hij wilde graag mahout worden. Jack vroeg hem nog netjes ‘Ben je wel 18?’, waarop Norm bevestigend antwoordde! Dat was hij dus niet, hij moet toen ongeveer 14 zijn geweest. Maar goed, Jack heeft hem getraind en hij is nu één van onze beste mahouts, met een echte passie voor olifanten. Hij is ook altijd heel gezellig om mee te werken, altijd in voor een praatje en een grapje. Hij spreekt amper Engels, maar doet wel zijn best om daar meer van te leren, maar dat wil nog niet zo lukken! Hij is ook een echte acrobaat en als we een flinke groep toeristen hebben, wil hij zich nog wel eens uitsloven; in hele hoge bomen klimmen, als een soort Tarzan aan lianen slingeren en ik heb hem ook wel eens een salto van zn olifant zien doen…

Dan is daar Ellie, een gepaste naam voor een baby die geboren is op het project. Haar ouders Thul en Khnurn werken in de keuken en koken heerlijke maaltijden voor onze gasten. Thul is opgeleid als chefkok en Khnurn is een Bunong vrouw uit het lokale dorp. Ze hebben elkaar door het werk op het project ontmoet, zijn zo’n anderhalf jaar geleden getrouwd en zo’n negen maanden later was daar Ellie! Een hele lieve en makkelijke baby, die nu opgroeit met 4 talen om zich heen: Khmer, Bunong, Engels en ik praat soms gewoon lekker Nederlands tegen haar! Ook is ze, in tegenstelling tot veel andere kinderen op het project, niet bang voor blanken ;-) Ze ziet immers dagelijks toeristen in en uit de keuken lopen, terwijl haar ouders aan het koken zijn.

Dan hebben we Poek. Hij werkt maar af en toe op het project,maar toch staat hij op mijn lijstje van favorieten. Hij is heel rustig en zachtaardig en heel fijn om mee te werken. Als bij ons werkt, dan is hij één van de lokale tourguides. Dan betekent dat hij met mij meegaat met de toeristen. Hij spreekt Engels en kan wat makkelijker tussen de mahouts en de toeristen vertalen dan ik en weet ontzettend veel over het bos te vertellen. Ook is het goed om hem erbij te hebben, want hij weet veel beter de weg dan ik in het bos… Best handig als je niet wilt verdwalen met een groep toeristen ;-)
Poek is eigenlijk leraar en werkt alleen bij ons in de schoolvakanties. Hij komt oorspronkelijk uit Putrom, het dorp bij het project. Maar als leraar kan je niet kiezen op welke school je geplaatst wordt en zijn school ligt ver weg in het district Kohneak. Dat is nog wel in onze provincie Mondulkiri, maar is echt heel ver. Toen hij in het regenseizoen van Putrom terug moest reizen naar zijn school, vertelde hij me dat hij eerst zo’n 100km op de motor moest rijden en vervolgens nog zo’n 50km moest lopen! Tijdens het lopen moest hij dan nog 3 rivieren overZWEMMEN en dan was hij in het dorp waar hij lesgeeft! Hij hoopte ook dat er mensen waren op hem te helpen bij het oversteken van de rivieren, want de vorige keer was het water zo sterk dat hij bijna was meegesleurd…

Poek is trouwens de oudere broer van Norm. Norm zijn echte naam is Toek. Verder hebben we nóg een broer, Ploek, onze hoofdmahout. Hun zus Pjoek, onze hoofdschoonmaakster en haar zussen Njoek, Bjoek en Bouk. Hun ouders moeten niet zoveel inspiratie hebben gehad bij het bedenken van deze namen!

Tuon, is onze vaste lokale tourguide. Soms neemt hij zelfstandig toeristen mee het bos in en soms gaat hij met mij mee. Hij kent nog niet hele verhaal over het project en ook nog niet alle individuele olifantenverhalen, maar daar werkt hij aan en ook zijn Engels wordt steeds beter. Tuon’s vrouw Sok is één van onze schoonmaaksters en ze verwachten over een kleine maand hun eerste kind! Tuon is alleen volgens mij nog een beetje in denial ;-) Als toeristen vragen of hij getrouwd is of een gezin heeft, zegt hij vaak ‘nee’… Hij houdt graag nog even vast aan zijn imago van snelle, populaire jongen voordat hij een gezinsman wordt; vooral als we leuke, jonge meiden op bezoek hebben! Thuis zit hij echter goed onder de plak bij zijn vrouw; zo kwam hij eens naar het werk en liet me allemaal krassen op zijn rug zien en hij is ook al eens met een blauw oog verschenen… Bunong vrouwen zijn pittig!

Tot zover de favorieten die iets met het Elephant Valley Project te maken hebben. In Sen Monorom zelf hebben we een leuk, klein groepje waar we veel mee omgaan en gezellige dingen mee doen, maar dat zijn allemaal expats en ik vond het voor deze blog leuk om eens de aandacht op mijn favoriete locals te vestigen.
Last, but zeker not least, twee lokale dames uit Sen Monorom die ook op mijn lijstje thuishoren. Elke vrijdagavond gaan we met dat kleine groepje expats wat eten en drinken bij de enige bar in Sen Monorom, The Greenhouse. De eigenaar van de Greenhouse is Somnang en zijn twee zussen en zwager runnen de bar. Eén zus en de zwager hebben samen twee dochters en die behoren tot mijn favorieten! Kanika en Sovanlida, zeven en bijna twee jaar oud. Beide dames zijn pittige tantes en wanneer ze het ergens niet mee eens zijn, zetten ze een keel op waar je bang van wordt ;-). Ze huilen en schreeuwen zo hard dat de klanten in de bar elkaar soms niet meer kunnen verstaan… Gelukkig komt dit niet dagelijks voor en verder zijn het twee heel gezellige meiden. Lida kan nog niet echt praten, maar wij worden altijd op een grote glimlach getrakteerd als we The Greenhouse binnenlopen. Kanika zit inmiddels in het tweede jaar van de basisschool en laat graag trots aan ons zien wat ze allemaal op school heeft geleerd. Ze vindt het ook leuk om samen met ons te kleuren en wat Engelse woordjes te leren. Tot slot komt ze altijd van pas als je blikje bier leeg is en haar ouders het druk hebben… Ze haalt met plezier een nieuw biertje voor je of gilt je bestelling door naar moeder in de keuken! Beslist geen kinderarbeid, gewoon erg handig!