Mijn eerste frustratie blog…
Door: kimenedwin
Blijf op de hoogte en volg Edwin en Kim
01 Maart 2012 | ,
Na bijna een jaar in Cambodja, is het dan eindelijk zover… Ik ben gefrustreerd! En hoe, dit is wat mij betreft echt een moment waarvan ik zeg: “Waar doe ik het eigenlijk nog voor.” Ik wil jullie verder niet ongerust maken maar dit moet mij echt even van het hart. Ik zal bij het begin beginnen.
Afgelopen woensdag kreeg ik een mailtje van Soklaing, een VSO-medewerker die zich bezighoudt met volunteer-aangelegenheden zoals post, paspoorten, verzekeringen enz. In het mailtje stond dat er 10.500 riel van mijn komende allowance zou worden afgehouden (ongeveer $2,50). Nu zou je denken dat dit normaal gesproken slecht nieuws is, maar hier in Cambodja is het reden voor een feestje! Er is weer een pakketje in aantocht. Hoezee!!! Het duurt daarna nog een paar dagen voordat het pakketje ook daadwerklijk in Sen Monorom is aangekomen, maar die dagen horen bij de voorpret. “Wat zullen we nu weer krijgen?” Als we samen in bed liggen kunnen we uren (lees 10 minuten) fantaseren over de westerse lekkernijen die onze richting op komen, totdat we diep in de nacht (lees 20.15 uur) in slaap vallen om te dromen over een land van smeerkaas, leverpastei, rookworst, koekjes en paprika ribbelchips.
Vandaag was het dan eindelijk zover, het pakketje kwam aan met de bus! Het pakketje ziet er zoals altijd nogal gehavend uit, maar omdat het thuisfront meesters zijn in het inpakken van deze dozen kan dat de pret niet drukken. Op naar huis om gezellig samen het pakje open te maken.
Eenmaal thuis gekomen viel ons op dat er dit keer wel erg veel Royal Cambodian Post tape om het pakje gewikkeld zat. “Hmmmm.. zullen wel voorzorgsmaatregelen zijn geweest”, dachten we nog, echter toen we het wit-blauwe tape voorzichtig (lees met grof geweld) lospeuterden zagen we iets wat mijn nog vele nachten wakker zal houden.
Er was een klein gaatje te zien van ongeveer 10 cm doorsnede en de randen leken wat gekarteld alsof er kleine tandjes aan geknabbeld hadden. “NEEEEEE het zal toch niet?!?” Jawel, een rat is onderweg in ons pakketje gekropen en heeft de tijd van zijn leven gehad.
“Zou hij er nog inzitten?” vroeg Edwin aan Kim, die opeens iets minder gretig was om de doos open te maken.
Toen we het pakketje eenmaal open hadden, sloeg de stemming bij mij snel om van kinderlijke vreugde tot bitter verdriet en een onoverkoombaar gevoel van weemoed. De rat had goed huisgehouden en vooral mijn favoriete dingen te grazen genomen. Crackers, smeerkaas, ribbelchips (althans 2 van de 3 zakken) waren allemaal nog heel, maar dit zijn Kim’s favorieten. Tot mijn groot verdriet zag ik dat er niet 1 maar 2 rookworsten waren gesneuveld en de rat vond het blijkbaar nodig om ze eerst allebei te proeven om daarna de conclusie te trekken dat hij ze niet lust. Daarnaast was het roggebrood verdwenen en de chocoladekoeken hebben het ook moeten ontgelden. Ook aan de koeken was slechts geknabbeld.
Het voelt alsof Gaston van de Postcode Loterij voor je deur staat, je van blijdschap een gat in de lucht springt, maar dat hij aan je vraagt: “Zijn de buren misschien thuis?”. Het is alsof je twee handen pepernoten krijgt van Zwarte Piet en hij aan je vraagt: “Wil je dit even voor me vasthouden?” Ik ben er kapot van, dat mogen jullie best weten.
Vandaar mijn eerste frustratie blog, gelukkig voel ik me al wat beter. Immers, op het werk gaat het prima (zal hier snel een blog over schijven) en er is nog steeds geen haar op onze hoofden die spijt heeft van onze beslissing om naar Cambodja af te reizen. Het allerbelangrijkste heeft de terreur van de rat overleefd. Een ontzettend lieve kaart met foto’s van het thuisfront, dat is toch veel belangrijker dan een lekker stokbroodje rookworst met zelfgemaakte mayo of een heerlijke choco-koek bij je kopje instant koffie. Toch? Toch? Ja, Edwin dat is belangrijker.
Tot slot moet ik zeggen dat het schrijven van een frustratieblog erg oplucht, maar er moet nog één dingetje uit mijn systeem. En dat is:
Edwin Zuidema en Kim Nikijuluw, VSO Programme Office, P.O box 912, Phnom Penh, Cambodia.
Zo! Hèhè dat lucht op.
Afgelopen woensdag kreeg ik een mailtje van Soklaing, een VSO-medewerker die zich bezighoudt met volunteer-aangelegenheden zoals post, paspoorten, verzekeringen enz. In het mailtje stond dat er 10.500 riel van mijn komende allowance zou worden afgehouden (ongeveer $2,50). Nu zou je denken dat dit normaal gesproken slecht nieuws is, maar hier in Cambodja is het reden voor een feestje! Er is weer een pakketje in aantocht. Hoezee!!! Het duurt daarna nog een paar dagen voordat het pakketje ook daadwerklijk in Sen Monorom is aangekomen, maar die dagen horen bij de voorpret. “Wat zullen we nu weer krijgen?” Als we samen in bed liggen kunnen we uren (lees 10 minuten) fantaseren over de westerse lekkernijen die onze richting op komen, totdat we diep in de nacht (lees 20.15 uur) in slaap vallen om te dromen over een land van smeerkaas, leverpastei, rookworst, koekjes en paprika ribbelchips.
Vandaag was het dan eindelijk zover, het pakketje kwam aan met de bus! Het pakketje ziet er zoals altijd nogal gehavend uit, maar omdat het thuisfront meesters zijn in het inpakken van deze dozen kan dat de pret niet drukken. Op naar huis om gezellig samen het pakje open te maken.
Eenmaal thuis gekomen viel ons op dat er dit keer wel erg veel Royal Cambodian Post tape om het pakje gewikkeld zat. “Hmmmm.. zullen wel voorzorgsmaatregelen zijn geweest”, dachten we nog, echter toen we het wit-blauwe tape voorzichtig (lees met grof geweld) lospeuterden zagen we iets wat mijn nog vele nachten wakker zal houden.
Er was een klein gaatje te zien van ongeveer 10 cm doorsnede en de randen leken wat gekarteld alsof er kleine tandjes aan geknabbeld hadden. “NEEEEEE het zal toch niet?!?” Jawel, een rat is onderweg in ons pakketje gekropen en heeft de tijd van zijn leven gehad.
“Zou hij er nog inzitten?” vroeg Edwin aan Kim, die opeens iets minder gretig was om de doos open te maken.
Toen we het pakketje eenmaal open hadden, sloeg de stemming bij mij snel om van kinderlijke vreugde tot bitter verdriet en een onoverkoombaar gevoel van weemoed. De rat had goed huisgehouden en vooral mijn favoriete dingen te grazen genomen. Crackers, smeerkaas, ribbelchips (althans 2 van de 3 zakken) waren allemaal nog heel, maar dit zijn Kim’s favorieten. Tot mijn groot verdriet zag ik dat er niet 1 maar 2 rookworsten waren gesneuveld en de rat vond het blijkbaar nodig om ze eerst allebei te proeven om daarna de conclusie te trekken dat hij ze niet lust. Daarnaast was het roggebrood verdwenen en de chocoladekoeken hebben het ook moeten ontgelden. Ook aan de koeken was slechts geknabbeld.
Het voelt alsof Gaston van de Postcode Loterij voor je deur staat, je van blijdschap een gat in de lucht springt, maar dat hij aan je vraagt: “Zijn de buren misschien thuis?”. Het is alsof je twee handen pepernoten krijgt van Zwarte Piet en hij aan je vraagt: “Wil je dit even voor me vasthouden?” Ik ben er kapot van, dat mogen jullie best weten.
Vandaar mijn eerste frustratie blog, gelukkig voel ik me al wat beter. Immers, op het werk gaat het prima (zal hier snel een blog over schijven) en er is nog steeds geen haar op onze hoofden die spijt heeft van onze beslissing om naar Cambodja af te reizen. Het allerbelangrijkste heeft de terreur van de rat overleefd. Een ontzettend lieve kaart met foto’s van het thuisfront, dat is toch veel belangrijker dan een lekker stokbroodje rookworst met zelfgemaakte mayo of een heerlijke choco-koek bij je kopje instant koffie. Toch? Toch? Ja, Edwin dat is belangrijker.
Tot slot moet ik zeggen dat het schrijven van een frustratieblog erg oplucht, maar er moet nog één dingetje uit mijn systeem. En dat is:
Edwin Zuidema en Kim Nikijuluw, VSO Programme Office, P.O box 912, Phnom Penh, Cambodia.
Zo! Hèhè dat lucht op.
-
01 Maart 2012 - 12:40
Miriam Van Hove:
Dag lieve Edwin en Kim,
Ik begrijp jullie frustratie. Fijn dat je dit op je blog kunt afschrijven. Wij leven enorm met jullie mee en zullen bij elke hap rookworst even aan je denken. We denken trouwens heel vaak aan jullie en hebben enorme bewondering voor wat jullie doen en hoe je daarover schrijft. We genieten ervan. Dus ondanks deze grote teleurstelling... Ga zo door!!!
Heel veel liefs vanuit Vlijmen, Theo en Miriam van Hove -
01 Maart 2012 - 12:46
Hans En Ida:
Hè wat een teleurstelling, ga vandaag nog naar de winkel om een nieuwe doos te maken!
Nog twee weken wachten en dan kunnen jullie alsnog smullen!
(moest wel even lachen, zoals je het beschreven had)
Dikke kus, dad en mum
p.s. de erwtensoep zal toch nog wel smaken? -
01 Maart 2012 - 13:07
Bram:
Ik leef met je mee Edwin, schandalig wat die rat / muis je geflikt heeft, altijd al geweten dat dat harteloze beesten waren die alleen aan het eigenbelang denken. Ik stel draconische maatregelen voor: voeg rattenvergif toe aan verzindingen, wikkel het pakketje in in aluminium folie, smeer er kattenpis over en voeg muizenvallen toe, dat zal ze leren de rotzakken! -
01 Maart 2012 - 13:15
Bas:
vast een linkse rat..
-
01 Maart 2012 - 13:22
Gaby:
Adres staat genoteerd. Nog tips hoe we een en ander rattenaanvalvrij kunnen inpakken? De tips van Bram vind ik wel heel drastisch... En nog voorkeuren behalve voor de dingen die hierboven al beschreven staan?
Kus voor beiden Gaby -
01 Maart 2012 - 13:42
Ben En Marion:
Hoe durft ie.
Misschien wel een Hollandse rat, die al die lekkere dingen ook mist.
Maar de boodschap is duidelijk, we weten nu waar we iets naar toe kunnen sturen.
Veel groetjes van ons.
-
01 Maart 2012 - 14:24
Dominique:
Oei toch! Niet getreurd sjoekes, we maken volgende week lekkere home-made pizza...jemma en ik al besproken gisteren! Trouwens er is hier een rat die zich op het bedorven puppy-eten van Shakey gestort heeft...is er dan toch eentje die het lust want shakey zelf niet echt. Toi toi en kop op xx -
01 Maart 2012 - 16:12
Maud:
Het liedje is zo leuk dat je vergeet hoe erg het is om een gat in je postpakket te hebben. -
01 Maart 2012 - 18:05
Rosanneke:
Die rat he! Die moet eens hier komen! Naar Tilburg! Dan zullen wij em eens een lesje leren! Jonguh! BAM!
xRoos -
02 Maart 2012 - 07:57
Hi Guys,:
Ik begrijp helemaal jullie frustratie! De beesten hier zijn behoorlijk vervelend af en toe en na zoveel voorpret het zo bedorven zien: ik voel met jullie mee! Remedie: kom weer eens gezellig naar PP en dan pak je weer een lekker hamburger met frietjes ;-)
PS: ik dacht dat de werk frustratie was doorgebroken na een jaar maar het lijkt alsof niets op dat vlak jullie kan raken....Goed hoor! -
02 Maart 2012 - 15:49
Henriette:
oooooooooooooooooooohhhh, wat zielig !!!
wat denkt die rat wel niet ....
wie weet heeft hij er wel spontaan buikpijn van gekregen?
Nee hoor, echt zielig, maar toch ook wel een heel vermakelijk verslag, gelukkig had je net die heerlijke mayo op
liefs, henriette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
